Könlün diləsə bu dili-viranə dağılsın
Könlün diləsə bu dili-viranə dağılsın, Çək naz ilə ol zülfünə bir şanə, dağılsın.
Min aşiqi zəncirə çəkib, bavərin[i] olmaz, Bir tarini ur çöllərə divanə dağılsın.
Bu bəzm əra cəm çəkər həsrəti-saqi, Ey piri-müğan,[ii] əmr elə, peymanə dağılsın!
Məst oldu çü üşşaq sənin ləli-ləbindən, Nə məsrəfi var bizlərə, meyxanə dağılsın.
Ol iki ləbin vəsfini çək rişteyi-nəzmə, Ver badi-səbayə ki, bu dövranə dağılsın.
Zülfün girehi[iii] çünki dolub mürği-dil ilə, Ol kəşməkəşi qoyma gülüstanə dağılsın.
Xali-siyəhin mülki-Bədəxşani qılıb fət , Fərmandehə[iv] yaz səfheyi-Iranə dağılsın.
Yoxdur o sənəm, onda dü əbruyi-xəminə[v] Biz səcdə edək, qoy bütü bütxanə dağılsın.
Heyran! Çü yanarsan o qədər şəmə müqabil, Bir vəz ilə çək şölə ki, pərvanə dağılsın. [i] Bavər – Inam, etibar. [ii] Piri-müğan – Burada: meyxana sahibi. [iii] Gireh – Düyüm. [iv] Fərmandeh – Fərman verən. [v] Əbruyi-xəm – Əyri qaş.
|